Elektrische gitaar
2018-03-31 14:45:15
Omdat de output van een elektrische gitaar een elektrisch signaal is, kan deze elektronisch worden gewijzigd om het timbre van het geluid te veranderen. Vaak wordt het signaal aangepast met behulp van effecten zoals nagalm en vervorming en "overdrive", het laatste effect wordt beschouwd als een belangrijk element van elektrische bluesgitaarmuziek en rockgitaarspel.
Uitgevonden in 1931, werd de versterkte elektrische gitaar geadopteerd door jazzgitaristen, die solo-gitaarsolo's in grote bigbandensembles wilden spelen. Vroege voorstanders van de elektrische gitaar op plaat waren Les Paul, Lonnie Johnson, Sister Rosetta Tharpe, T-Bone Walker en Charlie Christian. Tijdens de jaren 1950 en 1960 werd de elektrische gitaar het belangrijkste instrument in de popmuziek. [1] Het is geëvolueerd tot een instrument dat in staat is tot een veelvoud aan geluiden en stijlen in genres, variërend van pop en rock tot countrymuziek, blues en jazz. Het diende als een belangrijk onderdeel in de ontwikkeling van elektrische blues, rock-'n-roll, rockmuziek, heavy metal-muziek en vele andere genres van muziek.
Het ontwerp en de constructie van een elektrische gitaar variëren sterk in de vorm van het lichaam en de configuratie van de nek, brug en elementen. Gitaren kunnen een vaste brug hebben of een veerbelaste scharnierende brug waarmee spelers de toonhoogte van noten of akkoorden kunnen "ombuigen" of vibrato-effecten kunnen uitvoeren. Het geluid van een gitaar kan worden aangepast door nieuwe speeltechnieken, zoals touwbuigen, tikken, hameren, audiofeedback gebruiken of gitaarspelen. Er zijn verschillende soorten elektrische gitaar, waaronder de solid-body gitaar, verschillende soorten hollowbody gitaren, de zes-snarige gitaar (het meest voorkomende type, meestal afgestemd op E, A, D, G, B, E, vanaf het laagste niveau). naar de hoogste snaren), de zevensnarige gitaar, die meestal een lage B-snaar onder de lage E toevoegt, en de twaalfsnarige elektrische gitaar, die zes paar snaren heeft.
Populaire muziek- en rockgroepen gebruiken de elektrische gitaar vaak in twee rollen: als een ritmegitaar, die de akkoordsequentie of progressie en riffs speelt en de beat instelt (als onderdeel van een ritmesectie) en als een leadgitaar, die wordt gebruikt om instrumentale melodielijnen, melodische instrumentale fill-passages en solo's uit te voeren. In een kleine groep, zoals een power trio, wisselt een gitarist tussen beide rollen. In grotere rock en metal bands is er vaak een ritmegitarist en een lead-gitarist.
