Bekende gitarist Jack White-apparatuur om het grote geheim te verkennen
Michael
2017-12-20 09:00:25
Vermoedelijk hebben heel wat fans en fans vrienden de 2012 European Cup doelmuziek opgemerkt, ja, de officiële White Stripes die het meest representatief is voor de goden. Natuurlijk hou je waarschijnlijk niet van de eenvoudige, ruwe muziekvorm van een garage. Je wilt misschien niet de speakers kapot slaan als je het oorspronkelijke, doordringende gitaargeluid van Jack White hoort, maar je moet toegeven dat hij vandaag de meest succesvolle en invloedrijke is Eén van de gitaristen. Zijn eenvoudige, directe, retro-geïnspireerde muziek heeft veel nieuwe fans de keuze gegeven van rock-and-roll rock-en-roll gitaren.
Laten we dit lied eerst proeven.
Kan het niet helpen, maar onthoud na het horen van een van mijn zeer aangename argumenten: een solo-nummer kan niet, maar kan niet zonder Riff (zelfs de volgende paragraaf). De meesten wilden een gitarist zijn die goed is in het schrijven van Riff, geen solo-gitarist. Het is waar dat Solo een nummer nog beter zal maken, maar een prachtige Riff zal je het nummer in gedachten houden, ook al bestaat solo misschien niet eens.
Wat als we een goede Riff en een goed nummer hebben? Hoe kan een gitarist een succes worden genoemd? Vermeld het aantal albums dat hij heeft uitgebracht? Statistieken over het aantal televisie? Hangt er nog steeds af van hoeveel aandacht hij heeft getrokken? Mijn persoonlijke mening is dat als iemand een muziekstuk hoort, je weet dat dit een bepaald stuk werk is, dan is dat succes, en het is iets dat een gitarist verdient het meest trots op te zijn. Jimi Hendrix deed het, Jeff Beck deed het en Jack White deed het ook. Misschien technisch is hij veel erger dan de eerste twee, maar hij bewees het op zijn eigen manier, niet als rock-'n-roll, niet zo goed als John Mayer.
Wat houding betreft, is Jack White's meest speciale plaats zijn voorkeur voor de oorzaak, niet te afhankelijk van technologie. Een zeer goedkope plastic gitaar voor vele jaren, tot na de roem zien we vaak de rode gitaar brullen op het podium. Zijn favoriete nummer is een zwarte man die de blues verslaat en je kunt het horen in de film 'Het kan luid worden'. Er zat geen gitaar in het nummer, geen drums, geen geluidsopname en zelfs de beats aan de binnenkant waren onstabiel. Maar hij hoorde wat de zanger had doorgespeeld, wat belangrijker was dan wat dan ook. Als het gaat om dit kan het niet anders dan aan mijn eigen band denken ... Ik voel me heel goed in alle aspecten, maar kijk eens naar de uitvoering van de video-opname .. niet besmettelijk. Ze staan niet hoog op het podium, hoe het publiek te infecteren? Dit is misschien wel het grootste probleem voor veel nog niet voltooide bands en zelfs veel gitaarmasters bij de GC zijn oninteressant en houtachtig. Denk na over wat er op het podium gebeurt? Om meisje op te halen? Als het is om deze reden zal niet tot deze stap komen, leer drie akkoorden spelen een folk doel is bereikt. Omdat het muziek is die ons geluk kan brengen, wees dan blij! Brutaal punt om los te laten, een station zal geloven dat hun eigen ding de meeste Niubi is! Het publiek voelt je Niubi, of voelt je **. Je kunt tenminste iets laten zien, als de verbijsterde kip op het podium stuitert, toont het maar één ding: ik speel piano, en dan zegt het publiek "Oh," en als je er knap uitziet, is dat goed. Die subtekst is niets meer dan : Hallo grote zus beetje fris wit Fu Mei, ik zal piano spelen, ik wil met je slapen ...
Halo, de titel liep een beetje ver ... Het volgende om de toon van Jack White te zeggen. Naast de manier van piano spelen en de wortel van het zingen, is timbre zijn meest unieke plaats. De meeste van de volgende uitrustingsaspecten zijn vertaalde online informatie, voeg wat van hun eigen aantekeningen en gevoelens toe:
Bijwerkingen
De witte strepen
Rood en wit zijn de iconische kleuren van de witte strepen. Jack White is een slimme kerel die begrijpt hoe een band moet worden verpakt en weet wat Less meer is. Hun kleding, albumhoes, MV zitten vol met deze twee kleuren, het effect van Jack White is geen uitzondering:
Kan het niet helpen, maar onthoud na het horen van een van mijn zeer aangename argumenten: een solo-nummer kan niet, maar kan niet zonder Riff (zelfs de volgende paragraaf). De meesten wilden een gitarist zijn die goed is in het schrijven van Riff, geen solo-gitarist. Het is waar dat Solo een nummer nog beter zal maken, maar een prachtige Riff zal je het nummer in gedachten houden, ook al bestaat solo misschien niet eens.
Wat als we een goede Riff en een goed nummer hebben? Hoe kan een gitarist een succes worden genoemd? Vermeld het aantal albums dat hij heeft uitgebracht? Statistieken over het aantal televisie? Hangt er nog steeds af van hoeveel aandacht hij heeft getrokken? Mijn persoonlijke mening is dat als iemand een muziekstuk hoort, je weet dat dit een bepaald stuk werk is, dan is dat succes, en het is iets dat een gitarist verdient het meest trots op te zijn. Jimi Hendrix deed het, Jeff Beck deed het en Jack White deed het ook. Misschien technisch is hij veel erger dan de eerste twee, maar hij bewees het op zijn eigen manier, niet als rock-'n-roll, niet zo goed als John Mayer.
Wat houding betreft, is Jack White's meest speciale plaats zijn voorkeur voor de oorzaak, niet te afhankelijk van technologie. Een zeer goedkope plastic gitaar voor vele jaren, tot na de roem zien we vaak de rode gitaar brullen op het podium. Zijn favoriete nummer is een zwarte man die de blues verslaat en je kunt het horen in de film 'Het kan luid worden'. Er zat geen gitaar in het nummer, geen drums, geen geluidsopname en zelfs de beats aan de binnenkant waren onstabiel. Maar hij hoorde wat de zanger had doorgespeeld, wat belangrijker was dan wat dan ook. Als het gaat om dit kan het niet anders dan aan mijn eigen band denken ... Ik voel me heel goed in alle aspecten, maar kijk eens naar de uitvoering van de video-opname .. niet besmettelijk. Ze staan niet hoog op het podium, hoe het publiek te infecteren? Dit is misschien wel het grootste probleem voor veel nog niet voltooide bands en zelfs veel gitaarmasters bij de GC zijn oninteressant en houtachtig. Denk na over wat er op het podium gebeurt? Om meisje op te halen? Als het is om deze reden zal niet tot deze stap komen, leer drie akkoorden spelen een folk doel is bereikt. Omdat het muziek is die ons geluk kan brengen, wees dan blij! Brutaal punt om los te laten, een station zal geloven dat hun eigen ding de meeste Niubi is! Het publiek voelt je Niubi, of voelt je **. Je kunt tenminste iets laten zien, als de verbijsterde kip op het podium stuitert, toont het maar één ding: ik speel piano, en dan zegt het publiek "Oh," en als je er knap uitziet, is dat goed. Die subtekst is niets meer dan : Hallo grote zus beetje fris wit Fu Mei, ik zal piano spelen, ik wil met je slapen ...
Halo, de titel liep een beetje ver ... Het volgende om de toon van Jack White te zeggen. Naast de manier van piano spelen en de wortel van het zingen, is timbre zijn meest unieke plaats. De meeste van de volgende uitrustingsaspecten zijn vertaalde online informatie, voeg wat van hun eigen aantekeningen en gevoelens toe:
Bijwerkingen
De witte strepen
Rood en wit zijn de iconische kleuren van de witte strepen. Jack White is een slimme kerel die begrijpt hoe een band moet worden verpakt en weet wat Less meer is. Hun kleding, albumhoes, MV zitten vol met deze twee kleuren, het effect van Jack White is geen uitzondering:
Deze foto van rechts naar links, de rode mute-box (gebruikt om het geluidssignaal op elk gewenst moment af te sluiten), de BOSS TU-2-afstemtabel, MXR Micro Amp (er wordt gezegd dat deze altijd aan staat), Digitech Whammy Octave-instellingen, plus Het iconische solosignaal van Big Muff-shaped Jack, en af en toe zou Jack worden gebruikt om bas na te bootsen met een paar octaven lager, het Seven Nation Army is een goed voorbeeld), EH Big Muff Red), EH POG (later vervangen door POG 2). Jack heeft een plaat met veel gaten in de POG, de hendel van de aanpassing gefixeerd en vervolgens gek op het podium zal de instellingen niet per ongeluk veranderen. Je hoort het in "Blue Orchid".In de White Stripes heeft Jack White twee effectenboards en de andere is naast de drum van Meg White (zijn drummer, zijn ex-vrouw, de grote borsten). Nick Zinner, een van mijn favoriete gitaristen Yeah yeah yeahs, heeft ook twee effectenborden op het podium, elk op een andere locatie. Volgens zijn originele woorden omdat hij graag wat problemen voor zichzelf creëert. Ik denk dat de echte behoefte aan het grootste deel van de rede, hij heeft veel sprekers nodig, veel loopers om hun stem te verrijken, dat Rich een goed voorbeeld is van zijn tweede set boards naast de speaker voor het toetsenbord die de monophonic riff Een oude, goedkopere Yamaha-drummachine rommelde, en alleen luisteren was extreem ouderwets, maar Nick raakte vervormd door een kleine VOX-luidspreker te ontvangen. Onmiddellijke gaf deze kleine riff vitaliteit. Toen herhaalde hij het met de Lineo DL4-looper, stopte het op elk moment met een extern pedaal en stelde het op elk gewenst moment af.
Goed terug naar White Stripes. . Heb wat van hun Live gezien, je zult zien dat er veel Jack's microfoon is, naast de drum, synthesizer en zo verder, en sommige Mic tegelijkertijd zijn er twee Mic, een linkerkanaal, een rechterkanaal, zijn zin Sing aan de linkerkant zing, een zing aan de rechterkant. Grijs is erg interessant, net zoals de twee in gesprek zijn.
Goed terug naar White Stripes. . Heb wat van hun Live gezien, je zult zien dat er veel Jack's microfoon is, naast de drum, synthesizer en zo verder, en sommige Mic tegelijkertijd zijn er twee Mic, een linkerkanaal, een rechterkanaal, zijn zin Sing aan de linkerkant zing, een zing aan de rechterkant. Grijs is erg interessant, net zoals de twee in gesprek zijn.
